“Ik ben veranderd en er is veel verbeterd sinds ik op de Hope Flowers School zit. Ik ben zo blij met mijn klasgenoten en ik heb nu zoveel vrienden.”

Dit is het verhaal van Nourhan Hassan Masalmeh; zij is 12 jaar en is pas een jaar geleden op de Hope Flowers School begonnen. Haar familie woont in het dorp al-Doha, en thuis kreeg Nourhan nauwelijks aandacht. Allebei haar ouders werken en er zijn 5 broers en 1 zus in het gezin waar ze voor moest zorgen.

Nourhan had zware leermoeilijkheden, en omdat ze door haar leeftijdsgenoten als achterlijk werd behandeld was ze een geïsoleerd kind.

Op de Hope Flowers School werd er allereerst een analyse van haar situatie gemaakt. Omdat er verschillende leerproblemen tegelijk aan de orde waren, werd er een individueel sociaal-pedagogisch behandelplan opgesteld voor Nourhan. Daarbij was ook speciale software aan de orde om haar spraakproblemen aan te pakken.

In de daaropvolgende maanden verbeterde de situatie voor Nourhan. Ze reageerde positief op het behandelplan dat de school had samengesteld. “Nourhan is erg afhankelijk van leren met de computer; ons nieuwe computerlokaal heeft enorm geholpen om haar sneller te laten leren en zich beter te concentreren”, zegt haar docent Fatin.

Na één jaar op school kan Nourhan nu behoorlijk goed meekomen in lezen, schrijven en leren in het algemeen. Toen ze voor het eerst op de Hope Flowers School kwam was ze extreem introvert, maar nu gaat ze voorzichtig om met andere leerlingen en ze heeft een paar vrienden gemaakt.

Maar bovenal is haar zelfbeeld beter geworden en daardoor is haar persoonlijkheid sterker – een erg bemoedigend teken voor haar toekomst.

“Ik wil een kunstschilder worden, en ik wil zoveel mogelijk geld verdienen zodat ik mijn vader en moeder en broers kan helpen”.

Dat is de hartewens van We’am al-Masalmeh, een introverte, gevoelige, grappige en getalenteerde 12-jarige leerling uit de 6e klas. Ze woont met haar ouders, twee broers en twee zussen in een klein huis met maar 2 kamers, in het al-Azzeh vluchtelingenkamp op een paar kilometer afstand van. Het gezin is zeer arm.

We’am had erg veel moeite met lezen en schrijven. Ze had een laag zelfbeeld, was erg verlegen en ging nauwelijks om met de andere leerlingen in haar klas. Ze was erg afwezig met haar aandacht. Na een onderzoek door de schoolpsycholoog werd ze ingedeeld in de sectie voor leerproblemen, waar er meer individuele begeleiding wordt gegeven en de groepen veel kleiner zijn. Eén van de methoden die Hope Flowers gebruikt is het stimuleren van creativiteit en expressie om het zelfvertrouwen te vergroten. De verbeteringen kwamen snel bij We’am, en ze komt nu weer goed mee met lezen en schrijven. Haar concentratievermogen is toegenomen.

“We’am kan nu schrijven en lezen, en ze kan prachtig schilderen. Ze heeft talent, maar ze heeft iemand nodig die haar aanmoedigt om creatief te zijn”, zegt haar docent Monfa. “We’am begon betere cijfers te halen, en bovendien is ze met sporten begonnen en daar heeft ze veel plezier in. Toen ze voor het eerst naar school kwam vond ze sporten helemaal niet leuk.”

We’am zegt dat ze zich blij voelt op school; ze vind alle lessen leuk. Ze is dol op haar leerkrachten, en ze moedigt haar neefjes en nichtjes aan om zich ook in te schrijven bij de Hope Flowers School.

“We brengen onze expertise nu ook naar de regio Zuid-Hebron, en we worden gesteund door het Ministerie van Onderwijs van de Palestijnse Autoriteit. Ook heeft het Duitse Ministerie van Buitenlandse Zaken een subsidie gegeven voor ons programma rond omgaan met trauma – een erkenning dat wat we hier doen van groot belang is.”

Een groep van zo’n 20 mannen en vrouwen, allemaal docenten op verschillende scholen, komen in de week voor Kerstmis samen in een van de vergaderzalen van het Hope Flowers Community Center voor het laatste onderdeel van het trainingsprogramma dat al sinds het begin van het schooljaar loopt. De sessie wordt geleid door Mahmoud, hij is de coördinator voor het Hope Flowers programma voor omgaan met trauma. In de afgelopen 20 jaar heeft Hope Flowers School een unieke expertise ontwikkeld om docenten te helpen bij het hanteren van probleemgedrag en leermoeilijkheden bij kinderen die door geweld – ofwel als getuige, ofwel als slachtoffer – zijn getraumatiseerd.

Hussein Issa, de overleden oprichter van Hope Flowers, had als motto: “alle geweld komt voort uit wonden die niet genezen zijn”. Hope Flowers is gebaseerd op deze simpele erkenning, en het is het basisprincipe geworden voor het onderwijscurriculum. Het programma voor omgaan met trauma is daarom de kern van deze aanpak. Het feit dat deze expertise nu wordt verspreid naar andere regio’s op de Westelijke Jordaanoever is dan ook een belangrijke erkenning van de prestaties van Hope Flowers School op dit gebied.

De leerkrachten uit de regio Zuid-Hebron die aan het programma hebben deelgenomen zijn zonder uitzondering erg enthousiast over wat ze hebben geleerd. “Dit is een aanpak die mij geleerd heeft dat ik eerst mijn eigen trauma’s onder ogen moet zien voordat ik mijn leerlingen goed kan helpen.” “Dit programma heeft mij heel praktisch advies gegeven hoe ik om kan gaan met moeilijk en agressief gedrag van kinderen.” “Ik beschouw een kind nu niet meer als lui, als ze niet snel genoeg mee kunnen komen met de rest van de groep. Ik kan de angst en de pijn die zulk gedrag veroorzaakt nu veel beter zien.” “Ik heb in dit programma geleerd hoe ik kinderen kan helpen om zichzelf uit te drukken als ik merk dat ze veel te stil zijn en niet met hun klasgenoten omgaan.”

“Ik wil in de toekomst naar de medische opleiding gaan en dokter worden” zegt Amera Mohammad Salah, een 12 jaar oude leerlinge in de 6e klas van de Hope Flowers School.

Amera is geen gewone leerling: ze is geboren met een gat in de wervelkolom (open rug) waardoor ook haar linkerheup vergroeid is. Dat maakte haar kinderjaren totaal anders dan die van andere kinderen om haar heen. Ze heeft nooit normaal kunnen lopen.

Hope Flowers School heeft speciale pensionvoorzieningen voor gehandicapte kinderen zoals Amera, die niet zelf naar school kunnen lopen of het openbaar vervoer kunnen gebruiken om naar school te komen. De filosofie van de school is dat alle kinderen, met of zonder handicap, gelijke kansen moeten hebben en de ondersteuning moeten krijgen om volledig aan de maatschappij deel te kunnen nemen.

Amera’s handicap weerhield haar er niet van om zo veel als ze kon met de andere kinderen te spelen. Ze houdt van voetbal en tennis, en hoopt dat de Hope Flowers School ooit speciale sportfaciliteiten voor alle leerlingen zal hebben. “Het frustreert me als ik andere kinderen normaal zie lopen terwijl ik niet met hen mee kan lopen. Soms wordt ik er narrig van. Ik word droevig als ik mijn vrienden zie en dat zij gewoon kunnen lopen. Maar ik zal slagen op school en een dokter worden, en gelukkig zijn.”

De familie van Amera probeert momenteel een operatie voor haar te regelen die haar beter moet kunnen laten lopen; ook al hebben ze veel last van de economische problemen waar alle bewoners van al-Khader door getroffen zijn.

“Amera is een toegewijde leerling en vastbesloten om haar ambitie en doel in het leven te bereiken” zegt haar docent Mona. Door de constante aanmoediging van de leerkrachten en door haar eigen sterke persoonlijkheid zal Amera dat ongetwijfeld gaan doen.

“Ik wil leraar worden. Ik hou van de school, van nieuwe dingen leren, en van les geven”. Aan het word is Mohammad Rizeq, 5 jaar, en hij zit op de Hope Flowers kleuterschool.

Toen hij voor het eerst naar de kleuterschool kwam was hij erg agressief, en zijn juf Abeer merkte dat hij ook problemen had met zijn ogen. Dat hij uit een erg arm gezin kwam was te zien aan zijn gescheurde kleren en het feit dat hij nooit lunch mee naar school bracht. Zijn ouders hadden moeite om het hoofd boven water te houden, en thuis kreeg Mohammad niet de aandacht die hij nodig had.

Aan het eind van de dag ging Mahammed meestal naar het huis van zijn grootouders, vlak naast de kleuterschool. “Ik hou van mijn oma, zij houdt van mij en ik houd het meest van haar. Ze geeft me te eten, en ik mag altijd spelen van haar” vertelt Mohammad.

Mohammad’s was een jaar eerder gewond geraakt aan zijn oog, en hij had een bril nodig. Zijn ouders hadden daar geen geld voor over. Omdat hij niet goed kon zien werd Mohammad nog onzekerder en dat maakte zijn probleemgedrag alleen maar erger. Leerkrachten en sociaal werkers van Hope Flowers brachten een paar huisbezoeken bij zijn ouders om de situatie te bespreken en hen te steunen bij de aanpak van de problemen. Een jaar later is de situatie sterk verbeterd – Mohammad heeft een bril, brengt regelmatig lunch mee naar school en zijn kleren zien er ook beter uit.

Maar het belangrijkste is dat zijn agressie en onrustigheid verdwenen zijn en dat hij zich een stuk zelfverzekerder voelt. En daarom wil hij zelf later ook leraar worden.